Ze was leergierig, altijd vrolijk, spontaan en nam geen blad voor de mond. Ook kon ze ontzettend koppig zijn. Nee was nee en dat werd niet snel ja.Ze was heel sociaal, en had altijd mensen om haar heen.

Tot haar zesde jaar was ze een meisje dat opgroeide als ieder ander meisje, levenslustig, vrolijk en speels.

Toen haar vriendinnetje een bril kreeg, moest de dame ook een bril.

Dat er iets niet in orde bleek te zijn, deed blijken uit de dingen die ze omver liep die toch duidelijk zichtbaar waren.Een oogarts constateerde toen, dat ze slechts voor 25% iets zag, en al vrij snel daarna kwam na onderzoek in het Academisch Ziekenhuis te Groningen het alles vernietigende bericht, dat Madeleine leed aan een vrij zeldzame stofwisselingsziekte, die niet te genezen was. Het waarschijnlijke verloop van haar ziekte die in 1991 in Groningen werd geschetst, is in grote lijnen uitgekomen. Doch in tegenstelling tot de verwachtingen bleef ze haar dierbaren altijd herkennen. De waarde hiervan, valt niet in woorden te omschrijven.

In haar korte leventje heeft ze veel “gezien”, meegemaakt en heel innerlijk beleefd. Het leven van Madeleine bestond uit regelmaat en duidelijke regels. Ze hield veel van muziek, je zou kunnen zeggen: dat was haar alles. Van de muziek uit Sesamstraat tot en met Michael Jackson, ze deed er zoveel mee. Televisie “kijken” deed ze ook graag. ’s Avonds van 17:30 uur tot 19:00 uur was haar tv uurtje. Eerst “kijken”naar de avonturen van Pooh beer en z’n vrienden, dan naar Nederland 3. Eerst Villa Achterwerk met buurman en buurman, Sesamstraat met die zotte Bert en Ernie waar ze altijd zo smakelijk om kon lachen, Jeugd-journaal dan kon ze je het weerbericht haarfijn vertellen, en als laatste het Klokhuis.

Ook was er ruimte voor haar, om haar verdriet en boosheid te uiten.

Madeleine hield van mooie dingen, en wist precies wat ze wel wilde en wat niet. Ze hield van de mensen om haar heen die bekend waren en die ze vertouwde. Waar Madeleine en enorme aan had, want dat was er ook, was aan mensen die zielig deden. Ze wist donders goed dat zij niet zielig was, en dat ze ook zo wel verder kon in haar leven, en dat gefriemel ze moest er niet aan denken. Ze was kritisch wat betreft kleding, en uiterlijk, ze liet zich niets aanpraten. Met de kleuren geel van de zon, groen van het gras, blauw van de zee, en rood van het vuur beleefde ze de jaren op haar eigen wijze. Ook was Madeleine niet wars van katte-kwaas, in haar lichamelijke betere jaren, samen met Siska, stiekem narcissen plukken uit de tuin van de con-cierge. Zulke grapjes vond ze prachtig. Als ze een geintje met iemand uithaalde, kon ze daarna ook weer sorry zeggen, als het niet juist was. Een eigenschap, waar vandaag de dag, velen een voolbeeld aan kunnen nemen. Uitgaan was ook één van de dingen waar ze van genoot. Ze is naar een concert van Marco Borsato geweest, en dat vond ze top. Ook is haar grootste wens in vervulling gegaan. Namelijk naar DisneyLand Parijs, en wel met het vliegtuig. Naar haar vriendje Winnie the Pooh en Mickey Mouse. Wat heeft ze ge-noten van deze trip, die werd gerealiseerd door de mensen van de Nederlandse Stichting “Doe een Wens”, voor kinderen met een levensbedreigende ziekte.

We wisten dat Madeleine ziek was, en dat we haar iedere keer nog een stapje voor konden blijven, maar op het laatst moesten we toegeven, dat zij ons een stap voor was. Al die mooie herinneringen: als een vlaag van warmte sluiten ze rond de kilte van het verdrietige. En dan verslechterde opeens haar gezondheid. Maar dat haar ziekte zo’n dramatische wending zou nemen, hadden we met ons allen niet verwacht. Een opname in het ziekenhuis in Heerenveen bleek noodzakelijk. Het werden drie tataal verschillende weken; eerst vrees, toen heldere hoop en daarna diepe duistere vrees. In het bijzijn van haar mama, haar heit en pake en beppe hield haar leven na een ongelijke ztrijd met soms bovenaardse vechtlust, op dinsdagmiddag 11 april 2000 om  12:18 uur op. Het mysteriueze toeval wil dat, zij 15 jaar geleden, op exact dezelfde tijd en dag werd geboren. Naast verdriet, om haar toen nog onverwachte overlijden is er ook dankbaarheid. Dankbaarheid dat haar ziekbed van korte duur was. Dankbaar dat het contact van herkennig altijd is gebleven. Dankbaar dat zij haar leven, ondanks de geleidelijke aan oplopende beperkingen en het achteruitgaan van “die stomme rot ogen’zoals zij dat noemde, ondanks dit alles tot aan de laatste drie weken altijd thuis kon blijven wonen

Thuis dat kleine woordje, waarvan de betekenis zo eindig veel groter is. Die gasis waar een hart tot rust kan komen, en waar liefde wordt gegeven en gekregen. De wetenschap dat Madeleine dit alles heeft gehad, doet wel goed maar stilt nu nog niet de pijn en het verdriet. Tijd, veel tijd, zal ook deze wond moeten ge-nezen.

Liefde.

Ik kon niet zeggen wat ik voelde

ik heb het ook niet uitgelegd

maar toch wist jij wat ik bedoelde

de stilte…..die had het allemaal al gezegd

 Ik wil met de volgende woorden dit stukje afsluiten.

Soms kunnen de zorgen je wel eens benauwen,

soms heb je niet meer zoveel zicht op de toekomst,

soms sta je zo ontzettend machteloos,

soms denk je wel eens…..hoe moet het verder…..?

We zullen haar positieve uitstraling, haar gulle lach, haar vele leuke momenten, en toch ook haar boze momenten, haar stem heel erg missen. Ze was een lief, maar soms ook wel een beetje een stout meisje, die veranderde in een mooie jonge vrouw, die leefde zoals zij dat wilde, en beleefde alles op haar eigen manier.

We zullen je missen, maar weten dat je nu je rust hebt gevonden.